Als ik in één woord zou moeten uitdrukken wat ik daar zag: ELLENDE
Voor mij betekent me inzetten voor liefdadigheid: MENS ZIJN

Op de eerste dag gingen we naar een weeshuis in een kamp in Arakan om de geschenken voor het Suikerfeest uit te delen. We reisden tot een bepaald punt met de auto en gingen toen te voet verder. Het tafereel was angstaanjagend en met niets te vergelijken. Het voelde alsof we op een andere planeet waren, alsof de wereld net was geschapen. De kinderen waren naakt, de mannen hadden geen bovenkleding aan, hun onderlichaam was bedekt met doeken zoals lakens, en er waren nauwelijks vrouwen te zien. De geïmproviseerde huizen gemaakt van riet, overal afval, de waterputten die door hulporganisaties waren gegraven vielen op, de vieze waterplassen rondom en de geuren. Het belangrijkste was dat hier MENSEN woonden die dezelfde religie als wij deelden. Terwijl we verder liepen, volgden steeds meer kinderen ons. Terwijl ik stap voor stap verder ging, trok mijn hele leven aan me voorbij. Ik vroeg me af, hoe leven deze mensen, wat eten en drinken ze, hoe redden ze het, hoe voorzien ze in hun dagelijkse behoeften, waar gaan ze naar het toilet, waar wassen ze zich... De vragen werden groter in mijn hoofd. De strijd voor een enkel snoepje, een ballon... De kinderen keken in onze tassen, staken hun handen uit, grepen zelfs aan. Voor het eerst realiseerde ik me wat honger mensen kan laten doen. Terwijl wij in het hart van Europa in luxe leven, vechten sommige mensen om te overleven. Maar zonder hun integriteit op te geven. Toen ik een kind met gebaren vroeg naar zijn naam, zei hij ISLAM. Misschien was dat zijn naam, maar het betekende veel voor mij. Ik hoor nog steeds de stem van dat kind in mijn oren. Ik heb gezien waarom onze Heer in de eerste 13 jaar zoveel nadruk legde op MORAAL, waarom hij zei, wees eerst een MENS, wees MORAAL, help de armen, bescherm de wezen.

Terwijl ik hielp, zag ik de ETHIEK van het helpen, de ETHIEK van het geven en zelfs hoe mooi een simpele glimlach kan zijn. De spirituele vrede in mij was mooier en rustgevender dan ooit tevoren. Toen ik opnieuw werd gevraagd om te helpen tijdens het Offerfeest, stemde ik graag toe. Wat me het meest raakte, was toen we de wezen opnieuw